از اواسط دهه 1980، دندانپزشکان و تیم هایشان شروع به درمان مایعات بدن بیماران به گونه ای کردند که گویی آنها آلوده هستند.
پوشیدن دستکش لاتکس جدید هنگام درمان بیماران عادی شد. عملکرد مانع ارائه شده توسط اینها در اعطای محافظت در برابر پاتوژن های خونی به پوشنده بسیار مهم است.
این ممکن است به دلیل نقص های ساخت یا نقض یکپارچگی در طول عملکرد به خطر بیفتد، مانند مواردی که ممکن است در هنگام قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی یا در اثر نفوذ ابزار یا تجهیزات دندانپزشکی رخ دهد.
تقریباً متداول ترین دستکش ها از لاتکس لاستیک طبیعی ساخته شده اند. متأسفانه، هم کارکنان بالینی و هم بیماران با آلرژی به این ماده روبه‌رو می‌شوند.
در نتیجه تولیدکنندگان جایگزین‌های ساخته شده از لاتکس مصنوعی مانند پلی‌وینیل کلراید (PVC) یا دستکش‌های نیتریل را تولید کرده‌اند.
بدیهی است که هر نوع دستکش و نوع مواد دارای خواص متفاوتی خواهد بود و برای انتخاب آگاهانه، خریدار احتمالی باید از این موارد مطلع شود.
این مقاله مقاومت سوراخ شدن و سفتی سه ساخت نیتریل و یک نوع دستکش لاتکس طبیعی را با استفاده از تست‌های آزمایشگاهی ارزیابی می‌کند.
در مجموع ده دستکش از هر ساخت مورد بررسی قرار گرفت. نمونه هایی از مواد دستکش برای آزمایش از تمام مناطق دستکش برداشت شد.
مقاومت سوراخ با اندازه گیری نیروی مورد نیاز برای هر دو سوزن زیرپوستی و پروب سوراخ کننده فولاد ضد زنگ برای نفوذ به هر نمونه تحت شرایط استاندارد کشش تعیین شد.
این آزمایش ها بر روی نمونه هایی که به طور مصنوعی پیر شده بودند برای شبیه سازی استفاده بالینی انجام شد.
به طور کلی، تغییرات در نیروی سوراخ مورد نیاز برای نفوذ در هر ساخت از دستکش مشاهده شد. به نظر می رسد که پیری این را افزایش می دهد.
هیچ ترتیب رتبه ثابت مقاومت در برابر سوراخ یافت نشد. جالب اینجاست که وقتی از سوزن تزریق دندانی به عنوان نفوذ سنج استفاده می شد.
